که تو می اندیشیدی

و نه آنطور 

              که من می گفتم

خاطرت که هست !

تمام راه

           باد می آمد

تمام راه

           تگرگ بود

و آنچه فانوس دریاییش می پنداشتیم

تنها

کور سوی کرم شبتابی بود

                               در طوفانی روزگارمان

کورسویی که نه

                    به ساحل نجاتمان رهنمون بود،

بل به ورطه وهم مان می کشاند

حال

بگذار که من

تن به آرامش مرداب سپارم

و تو

در پی دریایت باش.

--------------------------------------------------------

و دستهایم

           ستاره می چینند

از زمینیان دورم

                    دور

چرا که تو،

             سلام مرا؛

                           سر تکان دادی.

---------------------------------------------------------